Dziś TSUE wydał wyrok w sprawie C-19/20 dotyczący 5 pytań prejudycjalnych Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie kredytu frankowego udzielonego przez bank BPH S.A. Przeanalizowaliśmy go dla Państwa i prezentujemy pięć konkretów z niego wynikających.
1. zdaniem TSUE nie ma możliwości uzupełnienia umowy przez Sąd „nadal byliby oni zachęcani do stosowania rzeczonych warunków, wiedząc, że nawet gdyby miały być one unieważnione, to jednak umowa mogłaby zostać uzupełniona w niezbędnym zakresie przez sąd krajowy”, „art. 6 ust.1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w taki sposób, że niezgodny z tym przepisem jest przepis prawa krajowego dający sądowi krajowemu możliwość uzupełnienia tej umowy poprzez zmianę treści owego warunku”.
2. nie ma zgody TSUE na wycięcie marży w umowach BPH jeśli postanowienie o marży nie stanowi odrębnego zobowiązania umownego „przepisy dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie temu, żeby uznany za nieuczciwy warunek został częściowo utrzymany w mocy poprzez usunięcie elementów przesądzających o jego nieuczciwym charakterze”.
3. ustawa z 2011 roku pozostaje bez wpływu na roszczenia, bowiem nie zrealizowała skutku odstraszającego „Fakt, że niektóre postanowienia umowne zostały w drodze przepisów krajowych uznane za nieuczciwe i nieważne oraz zastąpione nowymi postanowieniami w celu dalszego istnienia danej umowy, nie może bowiem prowadzić w konsekwencji do osłabienia ochrony gwarantowanej konsumentom (…) przyjęcie przez prawodawcę przepisów regulujących stosowanie warunków umownych i przyczyniających się do zapewnienia odstraszającego skutku dyrektywy 93/13 w odniesieniu do zachowania przedsiębiorców pozostaje bez uszczerbku dla praw przyznanych konsumentowi w tej dyrektywie”.
4. sankcja nieważności tylko jeśli chce tego konsument, jednak w pierwszej kolejności sąd krajowy musi zbadać, czy umowę można utrzymać przy eliminacji klauzul niedozwolonych
5. sąd krajowy ma informować o potencjalnych roszczeniach restytucyjnych – szeroki obowiązek informacyjny, który de facto i de iure należy też wyprowadzić z przepisów krajowych „Aby jednak konsument mógł udzielić wolnej i świadomej zgody, sąd krajowy winien wskazać stronom, w ramach krajowych norm proceduralnych i w świetle zasady słuszności w postępowaniu cywilnym, w sposób obiektywny i wyczerpujący, konsekwencji prawnych, jakie może pociągnąć za sobą usunięcie nieuczciwego warunku, i to niezależnie od tego, czy strony są reprezentowane przez pełnomocnika zawodowego, czy też nie”.
Powyższe potwierdza, że frankowicze mają podstawy do wytaczania pozwów przeciwko bankom i daje im realne szanse na wygraną.
Podczas swojej kariery zaliczyliśmy ich kilka jak widać na załączonym obrazku.
Zapraszamy do współpracy.
Bình luận